Датумот 14 јули е засекогаш втиснат во историјата на боксот. Поточно на 14 јули 2001 година.
Ова е денот кога еден од најголемите боксери на сите времиња за последен пат ги облекува раквиците. Роберто Дуран последен пат се појави на подиумот пред точно 20 години.
Неполн месец откако го прослави својот 50-ти роденден, „Рацете од камен“ се подготвува за меч со стариот противник – Хектор Камачо. Двајцата веќе многу добро се познаваат, бидејќи првпат се бореа во 1996 година, кога „Мачо“ победи со контроверзна судиска одлука. Пет години подоцна, време е за реванш.
Реванш, сепак, тешко дека ќе се одржи. Како што споменав претходно, големиот шампион од Панама прослави половина век на поиумот. Дуранд буквално го молеа навивачите и новинарите да се откаже од спортот, но тоа е полесно да се каже отколку да се направи.
Роберто е уште еден пример за спортист кој едноставно не знае кога да каже „крај“. И, како е можно такво нешто, кога целиот ваш совесен живот помина во подготовки за мечеви и натпревари?
Во боречките вештини, оваа трагедија е уште поголема затоа што секоја тупаница во лицето или црниот дроб може да биде фатална. Не само кога имате 50 години … На оваа возраст никој не треба да боксира, без оглед на наградата или облогот на средбата.
Средбата се одржува во Денвер, САД. Покојниот Камачо исто така не беше во цутот на младоста. Американецот има 39 години и мечот повеќе личи на шоу отколку на првата пресметка во 1996 година.
Овој пат Камачо победи убедливо, а остануваат само спомените за поранешната величина на Дуран. Големиот шампион нема никаква врска со човек кој пред само 7-8 години сè уште беше еден од најстрашните луѓе на планетата.
Иако не беше закажана како последна, вака се покажа последната средба на Дуран. Неколку месеци подоцна, Роберто доживеа сообраќајна несреќа што конечно ја заврши неговата професионална кариера. Од гледна точка на времето, некој би помислил дека оваа катастрофа е причината што Дуран денес е жив и ужива во старите денови.
Идол од неколку генерации, Дуран засекогаш ги закачи ракавиците, оставајќи ја зад себе една од најславните кариери не само во „слатката наука“, туку и во професионалниот спорт воопшто. И, за оние кои ја имале таа среќа и привилегија да гледаат една од неговите средби во живо или дури и на ТВ сте среќни
